tarif edilemez şekilde çaresizliktir. bi arkadaşın ya da akraban hastanededir. hastaneye giderken o kötü haberi vermesinler diye telefonum çalmasin diye dua edersin. çaldıgında arayanin konu ile alakasi biri olmadığıni görürsen sevinirsin ama sonunda beklemediğin telefonda gelebilir.
yazin 4 eylülde kuzenim ayni zamanda yakın arkadaşım hastanede yatıyordu, ben durumun ciddiyetini o gün öğrendim, hemen fabrikadan çıkıp hastaneye gittim. bilen nilir bu istanbulda adliye sarayinin hemen yaninda bi özel hastane var oraya gidiyorum ama nasil gidiyorum bide bana sorun, telefon caliyor perişan oluyorum. arayan başka birisi. seviniyorum. en son öyle böyle hastaneye varıyorum, herkes ağlıyor. son kez nefes alırken görmek için odasına giriyorum, yanimda bi abi... gözleri açık ama görmüyor, nefes aliyor ama makina sayesinde, 5 dakika bişey diyemeden duruyosun yanında... çıkarken son kez canlı gördüğünü biliyorsun, bidaha göremeyeceksin. ne acı bi durum ulan. çıkıyorsun odadan çaresizce bekliyorsun, yarım saat sonra doktor çıkıyor odadan, teyzem gidiyor doktorun yanına sonrası malum... herkes ağlıyor... gencecik çocuk daha 25 yaşında kara toprağa giriyor.
en cok koyanda ne biliyor musunuz? o ölmeden önce biz kavga etmistik. konusmuyoduk yani. küsmüstuk ve ben helallik alamadan o bu dünyadan göçtü. çok acı bi durum. vallahi.
(bkz: çaresizlik)